Չնայած այս երկու բառերը բխում են միևնույն արմատից, դրանք իմաստի առումով գտնվում են սպեկտրի հակառակ ծայրերում: Նվաստացումը «հպարտության, ինքնահարգանքի կամ արժանապատվության ցավալի կորուստ պատճառելն է»։ Ի հակադրություն, խոնարհությունը նշանակում է «սեփական կարևորության համեստ կարծիք»: Տեսնու՞մ եք տարբերությունը:
Ի՞նչ էմոցիան է նվաստացումը:
Նվաստացումը տհաճ զգացմունք է, որն առաջանում է զգալով, որ մարդու սոցիալական կարգավիճակը կամ հանրային իմիջը նվազել է: Հպարտության հակառակն է։ Մարդիկ, ովքեր նվաստացում են ապրում, կարող են պակասել սեփական արժանապատվության զգացումը:
Խոնարհությունը նույնն է, ինչ խոնարհությունը:
Ե՛վ խոնարհությունը, և՛ խոնարհությունը վերաբերում են ունենալը կամ ցույց տալը սեփական կարևորության համեստ կամ ցածր գնահատականըԱյս երկու բառերի միջև տարբերությունը կայանում է նրանց քերականական կատեգորիաների մեջ: Համեստը ածական է, մինչդեռ խոնարհությունը գոյական է: Սա է հիմնական տարբերությունը խոնարհության և խոնարհության միջև:
Ի՞նչ է խորհրդանշում խոնարհությունը:
Խոնարհությունը խոնարհ լինելու հատկությունն է Բառարանի սահմանումները ընդգծում են խոնարհությունը որպես ցածր ինքնասիրություն և անարժանության զգացում: Կրոնական համատեքստում խոնարհությունը կարող է նշանակել ինքնության ճանաչում աստվածության (այսինքն՝ Աստծո) կամ աստվածների հետ կապված, և հետագա հնազանդություն նշված աստվածությանը որպես այդ կրոնի անդամ::
Ո՞րն է տարբերությունը խոնարհության միջև:
«Խոնարհ» և «խոնարհություն» բառերը ծագում են միևնույն «humilis» բառից: Humilis-ը լատիներեն նշանակում է «ցածր կամ գետնին մոտ»: Համեստը ածական է, ուստի այն օգտագործվում է ինչ-որ մեկին նկարագրելու համար, մինչդեռ խոնարհությունը գոյական է: Նրանք երկուսն էլ հիմնականում նույն բանն են նշանակում: Ինչ-որ մեկը, ով խոնարհ է, ամբարտավան կամ չափից դուրս հպարտ չէ
