Զանգերը նույնպես օգտագործվում էին որպես պատիժ և մարդկանց փախուստը կանխելու համար։ Իր «Մովսես Ռոպերի արկածների և փախուստի պատմությունը» գրքում, ամերիկյան ստրկությունից, Մովսես Ռոպերը նկարագրել է «երկաթե եղջյուրների օգտագործումը, զանգերով, կցված ստրուկի պարանոցի հետևի մասում» մի քանիսը: ոտքերը բարձրությամբ՝ որպես «տանջանքի գործիք»։
Ինչու են օձիք դնում ստրուկներին
Երբ ստրկատիրները փորձում էին փախչել ստրկավաճառների կողմից գերվելուց հետո, այս ծանր երկաթյա օձիքը դրվեց նրանց վրա՝ պատիժ հասցնելու համար … Դա խանգարեց նրանց նորից փախչել, քանի որ ցցված ծայրերը թույլ չեն տալիս կրողին տեղափոխել ծառեր կամ թփեր ունեցող ցանկացած տարածք:
Ի՞նչ է ստրուկների վզի շուրջը Ազատ Ջոնս նահանգում:
Նրանցից մեկը՝ Մովսեսը (Մահերշալա Ալի), համբերում է իր պարանոցին բարձրահասակ, ցցված երկաթե օձիքին, որը պատիժ է կրում ստրկատիրոջ կողմից փախուստի նախկին փորձերի համար: (Մովսեսի կինը և որդին վաճառվել էին Տեխասում գտնվող ստրկատիրոջը, և նա ձգտում էր ճանապարհորդել այնտեղ՝ նրանց հետ լինելու համար:)
Ի՞նչ պետք է հագնեին ստրուկները:
Ստրուկների մեծամասնությունը, հավանաբար, կրում էր պարզ, չսևացած ամուր կաշվե կոշիկներ, առանց ճարմանդների Կին ստրուկները նաև հագնում էին բաճկոններ կամ ժիլետներ, որոնք բաղկացած էին կարճ կցված կրծքից, որը փակվում էր առջևում: … Տղամարդկանց պես, ստրուկ կանայք հագնում էին վանդակավոր գուլպաներ և սովորական կոշիկներ:
Որտե՞ղ են քնում ստրուկները
Փոքր ֆերմաների ստրուկները հաճախ քնում էին խոհանոցում կամ կից շենքում, իսկ երբեմն էլ՝ ֆերմերի տան մոտ գտնվող փոքրիկ տնակներում: Ավելի մեծ պլանտացիաներում, որտեղ շատ ստրուկներ կային, նրանք սովորաբար ապրում էին փոքրիկ տնակներում՝ ստրուկների թաղամասում՝ տիրոջ տնից հեռու, բայց վերակացուի աչալուրջ աչքի տակ։
