Քամյուն օգտագործում է հունական լեգենդը Սիզիփոսի մասին, որը աստվածների կողմից դատապարտված է հավերժության՝ բազմիցս գլորել քարը բլրի վրա, որպեսզի այն նորից ցած գլորվի, երբ հասնի այն -ին:վերև, որպես կյանքի էական աբսուրդի դեմ անհատի համառ պայքարի փոխաբերություն։
Ո՞րն է Քամյուի հիմնական միտքը Սիզիփոսի առասպելի վերապատմման մեջ:
Սիզիփոսի առասպելի հիմնական մտահոգությունը այն է, ինչ Քամյուն անվանում է «աբսուրդ»: Քամյուն պնդում է, որ կա հիմնարար հակասություն այն բանի միջև, թե ինչ ենք մենք ուզում տիեզերքից (լինի դա իմաստը, կարգը կամ պատճառները) և այն, ինչ մենք գտնում ենք տիեզերքում (անձև քաոս):
Ի՞նչ պատճառ է բերում Քամյուն աստվածների կողմից Սիզիփոսի դատապարտման համար:
Քամյուն պնդում է, որ Սիզիփոսը « մեղադրվում է աստվածների նկատմամբ որոշակի ստորության մեջ»: Նա գողացավ նրանց գաղտնիքները': Եթե բանականությունը թելադրեր նրա գործողությունները, նա, անկասկած, հարգանքով կվերաբերվեր իրենից ավելի հզորներին և կխուսափեր նրանց գաղտնիքների գողությունից:
Ի՞նչ է աբսուրդն ըստ Ալբեր Քամյուի:
Քամյուն աբսուրդը սահմանեց որպես իմաստ փնտրելու անիմաստություն անհասկանալի տիեզերքում, զուրկ Աստծուց կամ իմաստով Աբսուրդիզմն առաջանում է կարգուկանոնի մեր ցանկության միջև լարվածությունից, իմաստն ու երջանկությունը, իսկ մյուս կողմից՝ անտարբեր բնական տիեզերքի հրաժարումը դա ապահովելուց։
Ինչի՞ն էր հավատում Ալբեր Քամյուն:
Նրա համոզմունքն այն էր, որ անհեթեթ- կյանքն անիմաստ լինելը կամ մարդու անկարողությունը իմանալու այդ իմաստը, եթե այն գոյություն ունենար,--ը մի բան էր, որ մարդը պետք է ընդունի: Նրա հակաքրիստոնեությունը, անհատի բարոյական ազատությանն ու պատասխանատվության հավատարմությունը այլ էկզիստենցիալ գրողների նմանություններից միայն մի քանիսն են:
