Ծայրամասային նեյրոնների գերգրգռվածությունը, հավանաբար, հիպոկալցեմիայի ամենակարևոր ախտաֆիզիոլոգիական էֆեկտն է, սակայն հիպերգրգռվածությունը տեղի է ունենում նյարդային համակարգի բոլոր մակարդակներում, ներառյալ շարժիչի վերջավոր թիթեղները, ողնաշարի ռեֆլեքսները և կենտրոնական նյարդային համակարգ.
Ինչու է հիպերկալցեմիան նվազեցնում գրգռվածությունը:
Բարձր Ca2+ մակարդակները կարող են արգելափակել նատրիումի շարժումը լարման փակ նատրիումի ուղիներով՝ հետաձգելով նատրիումի մուտքը գրգռվող թաղանթներ: Այսպիսով, գործողության պոտենցիալների առաջացումը փոխվում է նեյրոններում, ինչպես նաև կմախքի և սրտի մկանների բջիջներում:
Ինչպե՞ս է հիպոկալցեմիան ազդում գործողության ներուժի վրա:
Հիպոկալցեմիա. հիպոկալցեմիան ազդում է հիմնականում L-տիպի կալցիումի ալիքի վրա և երկարացնում է սրտի գործողության պոտենցիալի 2-րդ փուլը: Սա կարող է դիտվել ԷՍԳ-ում որպես ST հատվածի երկարացում: Կալցիումի ալիքները փակվում են 2-րդ փուլի վերջում։
Ո՞րն է հիպոկալցեմիայի կողմնակի ազդեցությունը:
Ժամանակի ընթացքում հիպոկալցեմիան կարող է ազդել ուղեղի վրա և առաջացնել նյարդաբանական կամ հոգեբանական ախտանիշներ, ինչպիսիք են շփոթություն, հիշողության կորուստ, զառանցանք, դեպրեսիա և հալյուցինացիաներ: Այս ախտանիշները անհետանում են, եթե կալցիումի մակարդակը վերականգնվի։
Ինչու է հիպոկալցեմիան առաջացնում նատրիումի թափանցելիության բարձրացում:
Իոնիզացված հիպոկալցեմիա մեծացնում է թաղանթի գրգռվածությունը՝ թույլ տալով հասնել ինքնահաստատվող նատրիումի թափանցելիության ավելի փոքր աստիճանի ապաբևեռացման, մինչդեռ իոնացված հիպերկալցեմիայի համար անհրաժեշտ է ավելի մեծ ապաբևեռացում այս շեմի համար: հասել է (տես նկ. 5-2).
